Forum parafian parafi Św. Patryka na warszawskim Gocławiu

As · Wysłany: Śro 13:40, 29 Mar 2006 Temat postu: Zadanie domowe

Zadanie domowe

Studenci zostali poproszeni o wykonanie na koniec tygodnia zadania domowego - miało nim być długie i czułe objęcie własnego ojca.

- Nie mogę tego zrobić - zaprotestował jeden z nich. - Mój ojciec umarłby z przerażenia.
- Poza tym - powiedział drugi - mój ojciec przecież i tak wie, że go kocham.
- To znaczy, że nie jest to takie trudne - powiedział profesor - Dlaczego więc tego nie zrobisz?

W poniedziałek wszyscy opowiadali ze zdziwieniem o tym, jak niezwykłe rezultaty przyniosło to doświadczenie.

- Mój ojciec rozpłakał się! - powiedział jeden.

Drugi natomiast dodał:
- To nieprawdopodobne, mój ojciec podziękował mi za to.

A Ty - czy potrafisz wykonać takie zadanie?

As

List od Ojca...

Moje kochane dziecko,
Być może Mnie nie znasz, ale ja wiem o Tobie wszystko (Ps. 139:1)
Wiem, kiedy siadasz i kiedy wstajesz (Ps. 139:2)
Znam każdy Twój krok (Ps. 139:3)
Nawet wszystkie włosy na Twojej głowie są policzone (Mt. 10:29-31)
Bo stworzyłem Cię na Moje podobieństwo (1 Mojż. 1:27)
Ja sprawiam, że żyjesz, poruszasz się i istniejesz (Dz. Ap. 17)
Ponieważ jesteś Moim dzieckiem (Dz. Ap. 17)
Znam Cię od Twojego poczęcia (Jer. 1:4-5)
Wybrałem Cię w dniu stworzenia (Ef. 1:11-12)
Nie jesteś dziełem przypadku - wszystkie Twoje dni spisałem w Mej księdze (Ps. 139:15-16)
Ja zdecydowałem, kiedy się urodzisz i gdzie będziesz żyć (Dz. Ap. 17:26)
Jesteś wspaniale, cudownie stworzony (Ps. 139:14)
Stworzyłem Cię w łonie Twojej matki (Ps. 139:13)
I dałem Ci ujrzeć świat w dniu Twoich narodzin (Ps. 71:6)
Ci, którzy mnie nie znają, stawiają mnie w złym świetle (Jn. 8:41-44)
Lecz Ja nie jestem zły ani odległy, jestem obrazem miłości (1 Jn. 4:11)
I pragnę wylać ją na Ciebie obficie (1 Jn. 3:1)
Daję Ci więcej niż Twój ziemski ojciec kiedykolwiek mógłby Ci dać (Mt. 7:11)
Bo Ja jestem doskonałym Ojcem (Mt. 5:4
Wszystko, co dobre w Twoim życiu, pochodzi ode Mnie (Jak. 1:17)
Bo Ja znam wszystkie Twoje potrzeby i zaspokajam je (Mt. 6:31-33)
Chcę dać Ci nadzieję na przyszłość (Jer. 29:11)
Ponieważ kocham Cię wieczną miłością (Jer. 31:30)
Mam więcej myśli o Tobie niż jest gwiazd na niebie (dosłownie: niż jest ziaren piasku) (Ps. 139:17)
Raduję się z Ciebie (Sof. 3:17)
I nigdy nie przestanę czynić dobra w Twoim życiu (Jer. 32:40)
Bo jesteś tym, co mam najdroższego (2 Mojż. 19:5)
Z całego serca pragnę Twego dobra (dosłownie: na stałe osadzę Cię w Twojej ziemi) (Jer. 32:41)
Pokażę Ci wielkie i wspaniałe rzeczy (Jer. 33:3)
Jeśli będziesz Mnie szukał całym sercem, znajdziesz mnie (5 Mojż. 4:29)
Rozkoszuj się Mną, a spełnię Twoje pragnienia (Ps. 37:4)
Bo t Ja Ci je dałem (Fil. 2:13)
Mogę zrobić dla Ciebie więcej, niż możesz sobie wyobrazić (Ef. 3:20)
Bo Ja najlepiej potrafię Cię zachęcić (2 Tes. 2:16-17)
Jestem Ojcem, który pociesza Cię w kłopotach (2 Kor. 1:3-4)
Gdy Twoje serce krwawi, jestem blisko (Ps. 34:19)
Jak owce na ramionach pasterza, tak Ty jesteś blisko Mego serca (Iz. 40:11)
Przyjdzie dzień, gdy zetrę łzy z Twoich oczu (Obj. 21:3-4)
I zabiorę wszelki ból, jakiego doznałeś w swoim życiu (Obj. 21:3-4)
Jestem Twoim Ojcem i kocham Cię tak mocno, jak Mego Syna, Jezusa (Jn. 17:23)
Bo w Jezusie wyraża się moja miłość do Ciebie (Jn. 17:26)
On jest doskonałym obrazem Mnie (Heb. 1:3)
On przyszedł, aby pokazać, że jestem po Twojej stronie, a nie przeciw Tobie (Rzym. 8:31)
I by powiedzieć Ci, że nie liczę Twoich grzechów (2 Kor. 5:18-19)
Jezus umarł, abyśmy (Ty i Ja) mogli żyć w zgodzie (2 Kor. 5:18-19)
Jego śmierć była najdoskonalszym wyrazem Mojej miłości do Ciebie (1 Jn. 4:10)
Oddałem wszystko, co kochałem, aby zyskać Twoją miłość (Rzym. 8:31-32)
Jeśli przyjmiesz Mego Syna, Jezusa, przyjmiesz Mnie (1 Jn. 2:23)
I nigdy nic nie odłączy Cię od Mojej miłości (Rzym. 8:38-39)
Wróć do domu, a wydam przyjęcie, jakiego niebo jeszcze nie widziało (Łuk. 15:7)
Jestem Twoim Ojcem i zawsze Nim będę (Ef. 3:14-15)
A teraz chcę zapytać Ciebie: Czy chcesz być moim dzieckiem? (Jn. 1:12-13)
Czekam na Ciebie (Łuk 15:11-32)

Całuję Cię mocno, Tata. Wszechmogący Bóg.

("List Boga do dziecka" - wersety zebrane przez Barry'ego Adama, 1999)

As

o Tobie

Bóg stworzył już niebo, gwiazdy, zwierzęta, ludzi i widział, że wszystko co stworzył było dobre.
I wtedy Bóg pomyślał : "Dlaczego nigdy nie stworzyłem nic dla siebie? Stworzę istotę, która będzie doskonała pod każdym względem", po czym wypowiedział tylko sobie znane słowa. Spojrzał na swoje dzieło i przeraził się. Istota była piękna i doskonała, jej blask rozświetlał jeszcze mocniej boskie oczy. W sercu Boga zaczęła kwitnąć miłość. Bóg się zakochał. Nie potrafił już myśleć o ziemi, ludziach i wszystkim co stworzył dotychczas. Myślał tylko o niej i ta myśl przerażała go. Nigdy wcześniej w swoim wiecznym życiu nie odczuwał przerażenia, strachu.

Wieść rozeszła się po niebie. Każdy z aniołów chciał zobaczyć stworzenie doskonałe. Bóg zamyślił się i postanowił pokazać swoje dzieło całemu niebu. Wtedy nastąpiła rzecz, której doskonały Bóg nie potrafił przewidzieć. W sercu każdego anioła zaczęła kwitnąć miłość, taka sama jak w jego własnym po ujrzeniu swojego dzieła. Od tej chwili niebo zmieniło się. Wszyscy starali się o względy owej istoty. Każdy anioł układał dla niej wiersze, zrywał najświeższe kwiaty z niebiańskich ogrodów i śnił tylko o niej. Nawet Bóg przyłapał siebie na zazdrości - był zazdrosny o swoje anioły. Bóg wiedział, że natychmiast trzeba to zmienić.

Udał się do swojego świetlistego pałacu, gdzie rozmyślał przez wiele niebiańskich dni i nocy. Po wyjściu ze swojej największej i najstarszej komnaty spojrzał na całe niebo. Wszyscy wiedzieli, że Bóg podjął już decyzję. Rozległy się słowa: "Ześlijmy ja na ziemię pod ludzką postacią. Niech zapomni kim jest i skąd pochodzi. Będzie żyła jak każdy inny człowiek - czując złość, ból, miłość i nienawiść. Kiedyś pewien człowiek opowie jej tę całą historię, ale ona i tak w nią nie uwierzy".

Jak powiedział tak się stało, a wtedy aniołowie zobaczyli w jego oczach coś, czego nigdy wcześniej nie widzieli. To były łzy - Bóg płakał. Nastała noc i to był już ostatni dzień stworzenia świata.

As

Wiatr i słońce utor nieznany

Słońce i wiatr kłóciły się o to, które z nich jest silniejsze. Wiatr powiedział:

- Widzisz tego człowieka? Założę się, że prędzej zedrę z niego płaszcz, niż ty.

Słońce schowało się za chmurami, a wiatr zaczął wiać coraz mocniej i mocniej. Ale im bardziej szarpał człowiekiem, tym szczelniej ten otulał się płaszczem. Kiedy zmęczony wicher ucichł, wyjrzało słoneczko i uśmiechnęło się przyjaźnie. Człowiekowi zrobiło się ciepło i wtedy zdjął płaszcz.

Dobroć jest silniejsza niż przemoc.

As

Księga skarbu

W małym mieście perskim, za czasów wielkiego szacha Selciuka, żyła pewna wdowa, która miała tylko jednego syna. Gdy poczuła, że kończy sie jej ziemskie życie wezwała swego syna i powiedziała do niego:
- Życie nasze było trudne, gdyż jesteśmy biedni, ale powierzam Tobie wielkie bogactwo: tę oto księgę. Otrzymałam ją od mego ojca, zawiera ona wszystkie wskazówki niezbędne, aby dojść do ogromnego skarbu. Ja nie miałam nigdy dość siły ani czasu, by ja przeczytać, teraz powierzam ją Tobie. Stosuj się do jej wskazówek, a staniesz się bardzo bogatym.
Syn, przezwyciężywszy ogromny smutek po stracie matki, zaczął czytać tę grubą, starą księgę, którą rozpoczynały następujące słowa: "Aby dojść do skarbu, czytaj stronę po stronie. Jeżeli przejdziesz od razu do końcowych wniosków, księga zniknie w czarodziejski sposób i nie bedziesz mógł osiągnąć skarbu."
Następnie były opisane wielkie bogactwa zgromadzone w dalekiej krainie i bardzo dobrze strzeżone w pewnej jaskini. Niestety po pierwszych stronach tekstu perskiego, następował tekst w języku arabskim. Młodzieniec, który już widział siebie w roli bogacza, w żaden sposób nie mógł narażać się na to, by przygodny tłumacz zawładnął skarbem, przekazawszy mu jedynie fałszywe informacje. Sam zaczął więc z zapałem studiować język arabski. Po pewnym czasie mógł już przeczytać tekst. Ale oto po kilku stronach natknął się na tekst w języku chińskim, a potem jeszcze w innych językach, które młodzieniec z wielkim zapałem zaczął poznawać. W tym czasie, aby utrzymać się, wykorzystał doskonałą znajomość języków i wkrótce zasłynął w okolicy jako jeden z najlepszych tłumaczy. Dzięki temu przestał być biedny.
Po wielu stronicach napisanych w różnych językach, w księdze znalazły się jeszcze wskazówki, jak administrować skarbem, gdy się go osiągnie. Młodzieniec chętnie zapoznał się z ekonomią, rachunkowością oraz zasadami wyceny szlachetnych metali i kamieni, dóbr ruchomych i nieruchomości, aby nie zostać oszukanym, gdy posiądzie skarb.
Wykorzystywał też przyswojone sobie wiadomości, aby zapewnić sobie lepszy poziom życia, a jego sława poligloty i zdolnego ekonomisty dotarły aż na zamek szacha.
Szach rozkazał przyjąć go do zespołu swych doradców. Początkowo powierzał mu drobne zadania, a potem, gdy poznał go lepiej, zlecał mu trudne i delikatne misje, wreszcie mianował go generalnym administratorem imperium.
Młodzieniec nie zapominał o kontynuowaniu lektury swej książki, która wprowadziła go również w tajniki budowy wielkiego mostu oraz wyciągów i maszyn potrzebnych, by dostać się do dna jaskini. Mówiła o tym, jak otworzyć kamienne drzwi, jak usuwać wielkie głazy, wypełniające wąwozy i zapadliska, aby wyrównać drogę i o innych podobnych sprawach.
Nie chcąc powierzyć nikomu swej tajemnicy i nie pozwalając pomagać sobie- syn wdowy, który stał się wkrótce człowiekiem wykształconym wszechstronnie i ogólnie szanowanym.
Zapoznał się z inżynierią i urbanistyką tak dobrze, że szach doceniając jego umiejętności i kulturę mianował go ministrem i nadwornym architektem, a póżniej premierem. Nie było w królestwie drugiego człowieka tak wykształconego i obeznanego we wszystkich naukach, jak ów czytelnik "Księgi skarbu".
W dniu w którym zaślubił córkę szacha, młodzieniec dotarł do ostatniej strony księgi.
Z bijącym sercem chwycił brzeg ostatniej strony, wreszcie miał poznać ostateczne objaśnienie.
Wolno przewrócił stronę i...wybuchnął śmiechem.
Był to śmiech zdumienia, radości i wdzięczności.
Ostatnią stronę stanowiła metalowa, doskonale wyporelowana płytka, w której można było się przejrzeć. Syn wdowy ujrzał swe oblicze. Oblicze człowieka dojrzałego, świadomego, dzielnego, mądrego, przygotowanego do wielkiej kariery.
A wszystko to dzięki księdze, podarowanej mu przez matkę.
Wielkim skarbem był on sam, a księga pomogła mu to odkryć.

As

O pięknie ponoć się nie dyskutuje, bo każdy niby ma jego własne odczucie. Może to dotyczy rzeczy o bardzo wątpliwym pięknie, ale to prawdziwe jednak porywa, oczarowuje, a nawet przemienia prawie każdego człowieka. Wątpliwości na temat piękna zasiewają ci pseudoartyści, którzy nie dorastając do niego, sprowadzają je do poziomu swych pokracznych tworów. Tych jednak nie określa się mianem „piękne”, lecz: interesujące, bulwersujące, kontrowersyjne, podniecające, szokujące... Jakimś sprawdzianem piękna jest to, jakim się staje człowiek w spotkaniu z nim.

Pewien zdziwaczały trochę ogrodnik, zakochany w różach, robił czasem dziwny sprawdzian. Brał kilka róż (samych główek, bez łodyżki), rzucał którąś na trotuar i obserwował przechodzących. Byli tacy, co nawet nie zauważali kwiatu. Inni patrzyli obojętnie. Bywało, że ktoś schylił się, wziął kwiat w dłonie i schował gdzieś odchodząc. Byli też i tacy, co rozdeptywali kwiat celowo...Ktoś znów podnosił go i kładł gdzieś, by go nie zdeptano. Ktoś inny wyrywał i rzucał na ziemię płatki...

Kiedyś ogrodnik rzucił trzy takie róże do kałuży pełnej błota. Tylko jedna dziewczyna zatrzymała się, wyjęła kwiat, ale rzuciła z powrotem, bo był ubłocony. Najbardziej zaciekawiło tego ogrodnika dziecko, które przykucnęło przy kałuży i wpatrywało się długo zafascynowane w kwiaty...Nie tylko w kwiaty, ale i w niebo tam odbite, bo powiedziało do opiekunki: „Patrz, z nieba wyrosły róże”. I oglądało się jeszcze odchodząc...

Piękno, to nie tylko temat do wzruszeń czułostkowych panienek. To żywioł, który może człowieka nie tylko zachwycić, ale i przeobrazić, wynieść na wyżyny ducha, odbić na jego życiu piętno szczęścia i tragiczności, bo nic nie jest bardziej kruche i bardziej pożądane. Nic nie jest bardziej niezbędne i znikliwe zarazem. Nic tak oczywiste i niemożliwe do wyrażenia.
„Piękno to uśmiech prawdy oglądającej swoje oblicze w doskonałym zwierciadle” (R.Tagore)
Odkryć coś jako piękne, to doświadczyć, że coś/ktoś JEST NAPRAWDĘ, ale nie tylko jest, lecz MUSI BYĆ. I wtedy zaczyna dziać się miłość. „Kształtem miłości jest piękno” (Norwid)

Może dlatego teraz tak mało miłości, bo człowiek wstydzi się wzruszyć, adorować, modlić się samymi oczami. Za to wszystkiego chce dotknąć, zdobyć, zawładnąć, rozebrać, rozdeptać, porzucić, zignorować...
Dlatego taki nie spotyka też Boga. Ktoś powiedział, że teraz, kiedy Prawda ma zakneblowane usta, Dobroć ma związane ręce, to Tylko Piękno może jeszcze zbawiać świat.